“Οι υπηρεσίες των Δήμων της χώρας, είναι υποστελεχωμένες.                                                Τα κενά καλύπτονται, είτε με πρόσληψη συμβασιούχων ορισμένου                                     χρόνου, είτε με την ιδιωτικοποίηση των Υπηρεσιών,                                                           που συνεπάγονται μεγάλα κόστη για το Δημότη και μεγάλη επιβάρυνση των                           Προϋπολογισμών των Δήμων.

Η Συνταγματική αναθεώρηση, του 2001, ερμηνεύεται στενά από το Ελληνικό Κράτος και ακόμα στενότερα από τα Δικαστήρια. Δεν επιτρέπει να χρησιμοποιούνται συμβασιούχοι, για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών.

Ναι, δεν επιτρέπει το Σύνταγμα,  τη μετατροπή Συμβάσεων ορισμένου Χρόνου σε Αορίστου,   υπό το πρίσμα όμως, του συνόλου των Διατάξεων  τόσο της Συνταγματικής όσο και της κοινής νομοθεσίας, που ορίζει πότε προσλαμβάνεις και για ποιό λόγο συμβασιούχους, δεν συνεπάγεται, το αντίθετο μάλιστα,  ότι είναι ανεκτή, η ψευδεπίγραφη κατάρτιση συμβάσεων ορισμένου χρόνου για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών.

Η λύση βρίσκεται σε μία εκ νέου εφαρμογή της Κοινοτικής Νομοθεσίας, και την ένταξη στο     Ελληνικό Δίκαιο, της υφιστάμενης Κοινοτικής οδηγίας, ώστε, να κριθούν ποιοί συμβασιούχοι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Ό,τιέγινε με το επονομαζόμενο Προεδρικό Διάταγμα Παυλόπουλου.

Δεν συνεπάγεται Δημοσιονομικό κόστος αυτή η επιλογή, αφού τα χρήματα τα δίνουμε είτε σε εργολάβους, είτε για την πρόσληψη συμβασιούχων.

Απεναντίας θα υπάρξει και Δημοσιονομικός Χώρος.

Σε περίπτωση  Εκλογικής μας Νίκης, δεν θα αγωνιστούμε για το έλασσον μόνον, που είναι η κατάργηση του Νόμου Βορίδη, αλλά για το μείζον, που είναι  η Νομοθετική ρύθμιση του ζητήματος”