Είμαι λοιπόν στημένος έξω από την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και περιμένοντας το Άγιο Φως, ακούω τον έξης διάλογο:
-Καιτη: Αχ Σουλα μου, όταν ζούσε η μαμά μου είχε στρωμένο τραπέζι, με ανοιχτή την αγκαλιά της αδημονούσε να κάτσει η οικογένεια.
Τωρα,θα πάω σπίτι και …Τίποτα!! Πάλι έξω θα φάμε…
Δεν κάνει κάτι και αυτός ο άντρας μου. Χάθηκε η μανούλα μου, Χάθηκε και η αγκαλιά.
-Σουλα: Καλά μωρή, Εσύ δεν είσαι η νοικοκυρά του σπιτιού;
Γιατί δεν ετοιμασες το τραπέζι;:
-Καιτη: Εγω Σουλα μου δουλεύω! Δεν προλαβαίνω!
Συνεισφέρω στα έξοδα της οικογένειας!
-Σουλα: Και πώς πάει το μαγαζί;
-Καιτη: Άσε φιλενάδα, μπαίνω και μέσα. Ευτυχώς στηριζομαστε στον αντρα μου για να τα βγάλουμε πέρα.
Είδα τότε το μάτι της κυρα Ζηνοβίας πού είχε κοντοσταθει δίπλα στις φιλεναδες, Να… Γυαλίζει!!
-Δεν μού λες εσύ;! είπε απευθυνομενη στην Καιτη.
Η πεθερά σου ζει;; Οοχιι;;
Εμείς, οι παλιές κορίτσι μου, είχαμε λίγες απαιτήσεις και πολύ φροντίδα για όλους στο σπιτικό μας.
Οχι από εξαναγκασμό, αλλά από ΑΓΆΠΗ.
Από τα κουταλοπιρουνα στο τραπέζι μέχρι το σίδερο των ρούχων.
Φτωχικα ειμασταν από φαγητό και σκεύη νοικοκυριού,
ΑΛΛΆ ΠΛΟΎΣΙΑ ΣΤΟ ΔΈΣΙΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΉΣ ΜΑΣ.
Εάν κάνεις εσύ παράπονα στον άντρα σου, αυτός τι πρέπει να πει; Δεν μιλάει;
Χαλβάς Κοσμιδης δεν λέγεται αυτός ο νόστιμος στη Δραπετσώνα;;
Πάει χαλάσαμε τα πράγματα στην οικογένεια
χαλάσαμε και εμείς μαζί.
Α! Να! Έρχεται το Άγιο Φως! Καλή Φώτιση!!
