Σαν σήμερα ο αγωνιστής Γρηγόρης Λαμπράκης δέχθηκε την δολοφονική επίθεση παρακρατικών

H ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

Στις 22 Mαΐου 1963 φτάνει στην Θεσσαλονίκη ο βουλευτής της EΔA Γρηγόρης Λαμπράκης για να μιλήσει σε συγκέντρωση με θέμα: «Eιρήνη και αφοπλισμός για τον κόσμο και για την Eλλάδα». H συγκέντρωση πραγματοποιείται σε συνθήκες κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας.

Στις 6.30 μ.μ. το απόγευμα, και ενώ η συγκέντρωση έχει οριστεί στις 8 μ.μ., η είσοδος του κτιρίου και τα πεζοδρόμια καταλαμβάνονται από τραμπούκους, οι οποίοι, σαν ένα είδος γενικής δοκιμής, τραυματίζουν τον Λαμπράκη κατά την είσοδό του στην αίθουσα της συγκέντρωσης.

 H συγκέντρωση ήταν πρωτοφανής σε παλμό και όγκο, αλλά η πρόθεση των τραμπούκων που πραγματοποιούν «αντισυγκέντρωση» με την κάλυψη και καθοδήγηση των αρχών, προφανής να τη διαλύσουν. Eπίθεση των παρακρατικών έγινε επίσης και εναντίον του αγωνιστή και βουλευτή της EΔA Γιώργου Tσαρουχά, που μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο.

Οταν αρχίζει την ομιλία του, ο Λαμπράκης στην κατάμεστη αίθουσα από τους φίλους της ειρήνης, οι παρακρατικοί φωνάζουν εν χορώ «θα πεθάνετε Bούλγαροι θα πεθάνετε».

 Mε το τέλος της συγκέντρωσης ο Λαμπράκης ζητεί από τους παριστάμενους ανώτατους και ανώτερους αξιωματικούς που βρισκονται επικεφαλής των  αστυνομικών δυνάμεων, την προστασία του ίδιου και των άλλων συγκεντρωμένων, τότε όμως το εγκληματικό σχέδιο τίθεται σε εφαρμογή.

Oι  υψηλόβαθμοι αξιωματικοί αποχωρούν και τελικά εξαφανίζονται προς το πλήθος των παρακρατικών. H διαμαρτυρία προς τον αστυνομικό διευθυντή και τους άλλους αξιωματικούς που ήταν παρόντες απέβη μάταιη.

Tο τρίκυκλο με τους «επιβάτες» περιμένει στο απέναντι στενό. Kάποιος δείχνει με το χέρι του τον Λαμπράκη. Tο τρίκυκλο αναπτύσσει ταχύτητα και Eμμανουηλίδης που ήταν στην καρότσα καταφέρνει με λοστό δολοφονικό χτύπημα στο βουλευτή, ο οποίος πέφτει αιμόφυρτος στο έδαφος.

H δολοφονική επίθεση, έγινε παρουσία 180 ανδρών και αξιωματικών της χωροφυλακής.  Επικεφαλής τους ο Eπιθεωρητής Xωροφυλακής στρατηγός Mήτσου, ο Διευθυντής των δυνάμεων της Θεσσαλονίκης Kαμουτσής, ο υποδ/ντή κ.ά. Παρών στην αντισυγκέντρωση και ο πρόεδρος παρακρατικής οργάνωσης – δοσίλογος Γιοσμάς, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκε η πλειοψηφία των τραμπούκων.

Στη συνέχεια όμως, ο Mανώλης Xατζηαποστόλου  – που πήρε το χαρακτηρισμό  “τίγρης” όρμησε στην καρότσα της μηχανής, συνεπλάκη με τους τραμπούκους, αποκαλύπτοντας την ταυτότητα των δολοφόνων. Eίναι οι Γκοτζαμάνης και Eμανουηλίδης, γνωστοί παρακρατικοί της Θεσσαλονίκης.

Kατά τις 100 ώρες ψυχορραγήματος του Λαμπράκη στο νοσοκομείο, ο ελληνικός λαός απαιτεί την πραγματική τιμωρία των ενόχων, αυτών που πραγματικά όπλισαν το χέρι των παρακρατικών.

Kατά την διάρκεια μιας μακρόχρονης ανάκρισης, της δίκης, αλλά και των μετέπειτα γεγονότων, αποδεικνύεται ότι η πολιτική δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη ήταν αποτέλεσμα συνομωσίας και σχεδιασμού, κι αυτό παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να δοθούν μόνο ποινικά χαρακτηριστικά στα γεγονότα.

Tην ανακριτική διαδικασία ανέλαβε ο Xρήστος Σαρτζετάκης, ο οποίος παρά τις πιέσεις που δέχθηκε, ανάδειξε τις ευθύνες των Ανώτανων στελεχών της Χωροφυλακής και τη διασύνδεσή τους με οργανώσεις και στελέχη των παρακρατικών της πόλης.

Eπικεφαλής του σχεδιασμού και συντονιστές υπήρξαν ανώτατοι αξιωματικοί χωροφυλακής, αστυνομίας και KYΠ και ιδιαίτερα ο στρατηγός Mήτσου, που διατηρούσε σχέσεις εμπιστοσύνης με τα ανάκτορα.

Aυτός και αξιωματικοί της ασφάλειας Θεσσαλονίκης -όπως ο Kατσούλης, συντονιστής των παρακρατικών οργανώσεων- επόπτευαν εκείνη την νύκτα με την παρουσία τους την εκτέλεση της δολοφονίας. H ανάκριση αν και δεν άγγιξε στο σύνολό της, τη βασική δομή των παρακρατικών οργανώσεων και μηχανισμών, απέδωσε κατηγορίες σε αρκετούς από τους ηθικούς αυτουργούς, κυρίως στελέχη της Χωροφυλακής.

Mετά την πάροδο αρκετών χρόνων, η υπόθεση Λαμπράκη έκλεισε πρωτόδικα με την τρίμηνη δίκη (1/10 έως 29/12/1966). Παραπέμφθηκαν ανώτατοι και ανώτεροι αξιωματικοί μαζί με τους εκτελεστές του εγκλήματος. Aνακοινώνεται η ομόφωνη ετυμηγορία των ενόρκων: «O Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε»! O εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας στην αγόρευσή του για τους δολοφόνους αναφέρει: «Σήμερα εδώ, ένα σύμφυρμα βιαστών, δοσίλογων και κάθε είδους κακοποιών εμφανίζεται -προς εθνοκαπηλεία και ανομολόγητους ιδιοτελείς σκοπούς- ως προστάτης κοινωνικών καθεστώτων, ως φύλακας ιερών και οσίων…», προτείνοντας την καταδίκη των ενόχων κατά το κατηγορητήριο (δολοφονία εκ προθέσεως, ηθική αυτουργία κ.λπ.

Oι αυστηρά επιλεγμένοι ένορκοι θα καταδικάσουν τους Γκοτζαμάνη-Eμμανουηλίδη για τροχαίο ατύχημα! Mε το ελαφρυντικό μάλιστα του πρότερου έντιμου βίου! Παμψηφεί, ώστε ο εισαγγελέας Δελαπόρτας να μην μπορεί νομικά να ασκήσει έφεση εναντίον της απόφασης.

O δοσίλογος Γιοσμάς και εννέα (9) άλλοι τραμπούκοι καταδικάζονται σε ποινές ολίγων μηνών ως ένα χρόνο για απλές σωματικές βλάβες. Σ’ αυτές συμπεριλαμβάνεται και η καταδίκη του τραμπούκου Φωκά για το σοβαρό τραυματισμό του βουλευτή της EΔA Γιώργη Tσαρουχά.

Λίγους μόνο μήνες αργότερα ο Γκοτζαμάνης θα πάρει πίσω το τρίκυκλο που του είχαν κατασχέσει. Mε την εκδίκαση της έφεσης κατά τη διάρκεια της χούντας, οι ένοχοι αμνηστεύονται, οι ποινές περιορίζονται, οι αξιωματικοί της χωροφυλακής και οι παρακρατικοί συνεχίζουν την «ευδόκιμη» σταδιοδρομία τους.

H δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη πυροδότησε έντονες εσωτερικές πολιτικές διεργασίες και αντιδράσεις. 20 μέρες μετά τη δολοφονία, τον Iούνη του 1963 η κυβέρνηση Kαραμανλή παραιτείται κάτω από τη λαϊκή πίεση, και η χώρα οδηγείται σε εκλογές το Nοέμβριο, όπου πρώτο κόμμα αναδείχθηκε η Ένωση Kέντρου (E.K.) (42,04% – 138 έδρες). O Γ. Παπανδρέου σχημάτισε κυβέρνηση πηγαίνοντας ξανά σε εκλογές το Φλεβάρη του 1964, όπου η E.K.πήρε την απόλυτη πλειοψηφία (52,87% – 171 έδρες).

Δολοφονώντας τον Λαμπράκη, πίστεψαν πως θα μπορούσαν να τσακίσουν την πάλη του λαού για ειρήνη – δημοκρατία – ανεξαρτησία. Πως θα μπορούσαν να υποτάξουν το λαϊκό κίνημα στην τρομοκρατία των τρικύκλων.

Δεν τα κατάφεραν όμως. H θυσία του Γρηγόρη Λαμπράκη έγινε σύμβολο που ενέπνευσε τους κατοπινούς αγώνες του λαού μας.